“Gecemiz sana emanet Dursun!”
“Eyvallah abi.”
Ellerini saçına atıp şöyle yalandan tarayıverdi. Zehra da çıkmadı bu akşam. Çıkar elbet. Çöpü bırakma bahanesine çıkar, şöyle bir bakar buraya. Kısa ökçeli pabuçları yere değdikçe Dursun’un da yüreği hop eder. Tabi sonra kaçarcasına girer evine, ardında ne bıraktığına bakmaz. Dursun içine hapsettiği nefesi sokağa salıverir işte o vakit. Olsun, çıksın da. Adamın şirazesini kaydırıyor şu sol kefe. Yere attığı sigarayı ayakkabısının yorgun ucuyla ezdi. Dönüp de yurda baktı. Çocuklar çoktan yatmıştır. Yurt karanlığa bürünmüş. Yazkışsabahakşam başka rengi varmış gibi şu binanın. Işıklı gün yetim yurduna vuracak değil a? Ellerini kabanının ceplerine sokup omuzlarını öne çıkardı. Gecenin kıran soğuğu değil de sabilerin günahsızlığı üşüttü onu. Zehra da çıkmadı bu akşam. Çıkar elbet. Ufak bir gölge dikkatini dağıtmasa karşı kaldırımdaki kapıyı bilmem kaçıncı kez ezberlemeye başlayacaktı.
Karaltı güvenlik kulübesinin arkasına girip kayboldu. Dursun fark etmemiş gibi yaptı ilkin. Arada böyle kaçmaya çalışan oluyordu yumurcaklardan. Hani öyle fena yer değildi yurt. Sıcak yemek, yatak, az biraz harçlık, en esaslısı da ait olmaya çalıştığın bir dört duvar. Ama çocuk işte, kaçacak elbet. Koca koca herifler, uçaklar, trenler, aslan gibi babalar, hatta ayağının altına güç olan toprak bile kaçıyor yeri gelince. Şuncacığın hakkı yok mu?
Dursun, çocuğu sessizce takip etmeye başladı. Girdiği kestirmelere dikkat ederek, minik adımlarının izini dağıtmamaya özen göstererek yürüdü. Zira bu gece yolun kahramanı oydu. İçinden bunu memnuniyetle tasdikledi. Zaten alışkındı Dursun. Gece bekçisi dediğin silik bir detaydır. Fakat onun beklediği, kolladığı yalnız gece olamazdı. En azından o öyle hissediyordu. Dursun omuzlarını daha da öne attı. Şimdi bu haliyle, geceyi başlatan bir parantezdi. Dönüş yolunda ise çocuğu da içine alıp sessizce kapayan parantez olacaktı. Küçük adamların sırlarına vakıf olmak iyi geliyordu ona. Dünyada daha bilinesi ne vardı ki hem?
Devamı: Mahalle Mektebi 34
